ಕರಗುವ ಕಡಲು

ಕರಗುವ ಕಡಲು 
================
ತೂಗುವ ತಂಗಾಳಿ ,ಮುಸ್ಸಂಜೆಯ ಹೊನಲು

ತಂಪಾಗಿ ಮಲಗಿದೆ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಮರಳು

ತನ್ನದೇ ಗುಂಗಿನಲಿ ಅವಿಶ್ರಾಂತದಲೆಗಳು

ನಾನಲ್ಲಿ ಮೌನ ಸೇತುವೆ , ಕುದಿವ ಒಡಲು.

ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ನೂರಾರು ಸುತ್ತಮುತ್ತಲೂ

ಇಣುಕುವ ಬೆಳ್ಳಿ ಮೋಡಗಳ ಸಾಲು

ಅಲೆಗಳದೆ ಬೆರಗು ತಣಿಯುವವರೆಗೂ

ಹಾಸಿ ಹೊದ್ದಂತೆ ವಿಸ್ಮಯದ ಸೆರಗು

ತುಟಿ ಬಿಚ್ಚದ ಕಡಲಿಗೆ ನನ್ನವೇ ಕಥೆಗಳು

ಬಿಚ್ಚಿಕೊಂಡಂತೆ ಎಳೆಯೆಳೆಯಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟ ನೂಲು .

ಹರವಿಕೊಂಡ ರಾಶಿ ಶಂಖಗಳಿಗೊಂದಿಷ್ಟು

ದಕ್ಕೀತೆ ಕಡಲ  ದಿವ್ಯ  ಮೌನ  ?

ಅದಕ್ಕೂ ಕಿವಿಯಾಗುವ ಮರಳ ಕಣ

ಮುತ್ತಿನಾಸೆಗಿಲ್ಲಿ ಲೋಕವೇ ಮರುಳು

ಹಪಾಹಪಿ  ಬಾಳ  ಲೋಹದ ಸರಳು

ತೆರೆಗಳಾಟವಿದು ಯಾರಿಗಿಲ್ಲ ಏಳು – ಬೀಳು ?

ದಣಿದ ಭುವಿಗೊಮ್ಮೆ ಸೂರ್ಯನಾ ಕದಲಾರತಿ

ಹಾಲ್ಗೆನ್ನೆ  ಚಂದಿರನ ಮತ್ತೆ  ಕಾಣುವಾ ಸರತಿ

ಅವ್ಯಕ್ತ ಭಾವಸ್ಪುರಣದಾರೋಹ ನನ್ನಲೂ

ಮೀರುತಾ , ಏಕತಾನತೆಯ ಬಂಜೆ ಬಯಲು

ಕಡಲಗಾನದಿಂಪು ನನ್ನುಸಿರ ಬೆರೆಯಲು

ಕರಗುತ್ತಿದೆ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದೆದೆಯಲಿ  ಪ್ರಶಾಂತ ಕಡಲು .